Критичар на Декларацијата од Маракеш
„Позитивно е што верските лидери од различни исламски земји се собраа да ја анализираат состојбата на верските малцинства. Ова само по себе е важно признание и потврда на потребата малцинставата да ги имаат и уживаат сите нивни права. Недостаток или слабата поента на Конференцијата е отсуството на извинување до малцинствата, како за злоупотребите извршени во минатото, така и за признавање на грешките. Спротивно на тоа, единствената цел на конференцијата беше потврдување и бранење на ставот дека исламот како религија не е виновен за она што им се случува на верските малцинства, бидејќи главната вина за тоа произлегува од тероризмот и од Исламската држава во Ирак и Сирија (ИСИС). Според мое мислење, конференцијата требаше да почне со прифаќање и потврдување на реалноста дека верските малцинства живееле во исламскиот свет и пред тероризмот и ИСИС. Проблемите со кои се соочија имаат поврзаност со верскиот авторитет и со законите со кои се решаваа односите со верските малцинства низ текот на времето. На пример, такви се законите што се однесуваат на dhimmies/думарите (главно христијани и Евреи кои живеат под исламска власт). Точно е дека, думарите живееја под заштита на муслиманите, но тие истовремено беа дискриминирани во многу работи кои сега ги сметаме за дел од расната дискриминација“.
Контекст:
Правата на верските малцинства во исламски контекст се големо прашање бидејќи тие беа прогонувани на Блискиот Исток под знамето на Исламската држава во Ирак и Сирија (ИСИС) помеѓу 2014 и 2017 година. Конференцијата за правата на верските малцинства на Декларацијата од Маракеш во заедниците со претежно муслиманско мнозинство се одржа под покровителство на кралот на Мароко во 2016 година. Таа собра многу муслимани научници од над 120 земји заедно со водачи од немуслимански религиозни групи. Декларацијата од Маракеш ги истакнува позитивните аспекти на верскиот плурализам под исламската власт во минатото, како што е заштитата на немуслиманите и верската слобода што им е доделена (пактот дхима). Овој исечок покажува дел од критиките на Декларацијата од гледна точка на Ахмад Асид, активист и научник Амазиг од Мароко.
Во овој исечок, тој се осврнува на статусот на зимите, особено на одредбите на калифот Омар (634 до 644) според кои христијаните и Евреите се соочувале со одредени ограничувања. На пример, на христијаните им требаше да ја потстрижат косата на специфичен начин, не можеа да носат оружје, нивните куќи не можеа да бидат изградени повисоки од оние на муслиманите, итн. Амазигите се домородни луѓе од Северна Африка. Тие се претежно сунитски муслимани, но според некои извори, во последно време има преобраќање во христијанство. И покрај тоа што не можат да се сметаат за малцинство во демографска смисла, тие биле „миноризирани“ низ историјата.
Научниците како Брајан А. Катлос (2014) наведуваат дека правилата за ограничување на димите „се спроведувале само во одредени локалитети и во одредено време, и честопати биле целосно игнорирани“. Како и да е, проблемот со тврдењето на Асид е местото од каде што е издадено, ТВ-шоуто на Ал Хајат наречено Брат Рашид. Оваа програма шири исламофобичен дискурс кој ја зајакнува идејата за судир на цивилизации меѓу исламот и Западот.
Дали критиката и толеранцијата можат да бидат компатибилни?