Het bespreken van verschillende religies (en het huwelijk)

Historici hebben zich lang afgevraagd waarom Akbar zo flexibel werd in zijn religieuze ideeën. Sommigen beweren dat het iets te maken had met zijn huwelijken. Het verhaal gaat dat Akbar op een gegeven moment het aantal vrouwen waarmee hij trouwde wilde rechtvaardigen. Maar de islamitische juristen en geleerden die hij vroeg om deze vraag te bespreken, hadden allemaal een andere mening. Sommigen zeiden vier vrouwen, anderen negen, weer anderen achttien. Sommigen hadden zelfs verschillende meningen toen ze op verschillende tijdstippen werden gevraagd, en veranderden hun mening om de keizer te beïnvloeden. Een schrijver uit dezelfde periode merkte op dat "vanaf deze dag de weg van oppositie en meningsverschillen open lag. Dit bleef zo totdat zijne majesteit werd benoemd tot mujtahid [rechtsgeleerde] van het Rijk. Om het debat te stimuleren, organiseerde Akbar later discussies tussen geleerden van verschillende religies. Hij deed dit om te zien welke religie de beste argumenten had. De afbeelding toont een van deze discussies, waaraan twee christelijke missionarissen deelnamen.

Akbar de Grote (1542-1605) was de derde leider van het Mughal-rijk. De Mughals regeerden over uitgestrekte gebieden in India, waar veel verschillende bevolkingsgroepen met veel verschillende religies woonden. De voorgangers van Akbar waren volgelingen van de islam die uit Centraal-Azië waren geëmigreerd. Dus ondanks deze blijvende diversiteit in India, genoten moslims een bevoorrechte positie aan het Mughal hof en in het bredere Rijk. Dit veranderde met de heerschappij van Akbar. Hij volgde een ongewone religieuze weg. Aan het begin van zijn bewind was Akbar sterk gehecht aan het moslimgeloof van zijn vader en grootvader. Hij trad zelfs op tegen andere moslimsekten als hij vond dat ze ketters handelden. Gaandeweg kwam hij echter tot de overtuiging dat geen van de bestaande godsdiensten de waarheid in pacht had. Daarom stichtte hij in 1582 zijn eigen godsdienst, die het best bekend is als het Din-i Ilahi. Deze nieuwe religie was gebaseerd op het principe van Sulh-i-kul. Dit wordt vaak vertaald als 'universele vrede'. In feite bevorderde het Din-i Ilahi tolerantie tussen verschillende volkeren en religies. De nieuwe godsdienst bevatte ook elementen van andere godsdiensten, waaronder de islam en het hindoeïsme. De religie was echter ook sterk gericht op Akbar zelf. De keizer selecteerde persoonlijk zijn eigen geloofsgenoten, wat betekende dat de religie meestal beperkt bleef tot een paar mensen aan het hof. Sommige geleerden hebben dan ook betoogd dat het Din-i Ilahi meer een politiek systeem was dan een echte godsdienst.

16e eeuw

India

+27.091 / +77.661

Vrede van Augsburg

Abdul Qadir Badaoni, Muntakhab-u’t-Tawarikh, edited by Ahmad ‘ali, Kabir-u’d-din Ahmad and W. Nassau Lees, Calcutta, 1864-1869, II, pp.208-210.

Yes

Bram De Ridder