Три религии во една бања
Во 1726 година, судијата во Алепо Хаџ Ахмад ибн Хасан забранил заедничко капење на муслимански и немуслимански жени, што вообичаено го правеле заедно. Тој го даде следното објаснување, врз основа на законски текст од 1595 година:
„Бидејќи жената неверник во однос на муслиманката е како маж, а доаѓањето на жени со мажи кои не се роднини е забрането, тоа е исто така забрането меѓу неверничките и муслиманките.
Меѓутоа, муслиманските и немуслиманските мажи можеа да се капат заедно. За нив важеше следново:
„За секој муслиман има две крпи, од кои едната е позната како азар, кои треба да се користат околу половината, а од страната ќе има црвена лента со ширина од два прста. Другиот пешкир треба да биде од бела ткаенина без апсолутно никаква ознака на неа. Кога влегуваат во бањата, христијанските и еврејските мажи треба најпрво да носат црн пешкир познат како мизар без никакви белези. Кога ќе излезете од топлата соба, дајте му на секој христијанин и Евреин по две од тие крпи со црни ленти на страна“.
Пактот или пактот на Омар ги определи правилата според кои немуслиманите, како што се Евреите и христијаните, може да живеат во муслиманските земји. Следбениците на Мухамед освоиле големи делови од Арабија и Блискиот Исток во седмиот век, земји кои биле населени со многу различни религии. Од овие религии, Евреите и христијаните уживале посебен статус, бидејќи се сметале за „луѓе на книгата“, слично како и муслиманите. Сите три религии се засноваа на свет текст откриен од пророк или Месија. Иако никој не знае со сигурност, правилата за немуслиманите веројатно ги поставил калифот Умар I, кој владеел од 634 до 644 година. Еден од најважните закони бил дека христијаните и Евреите требало да плаќаат посебен данок, наречен Џизија, на муслиманска влада. За возврат за ова, тие го добија статусот Дими, што значи „луѓе на заштита“. Во следните векови, многу муслимански владетели и адвокати дебатираа за точното значење на Пактот на Омар и за точните правила што важеле за Димите во нивните земји. Интересно, многу од изворите што ги имаме потврдуваат дека христијаните и Евреите си ги наметнале овие правила. На пример, во писмата до Омар и до еден од неговите команданти се вели дека тие барале заштита од калифот:
„Кога ти [Омар] дојде кај нас [Христијаните], ние побаравме од тебе безбедност за нашите животи, нашите семејства и нашиот имот, и луѓето од нашата религија под овие услови.“
Тие услови главно вклучуваа почит од христијаните кон муслиманите и исламската вера, како и ветување дека нема да ги попречуваат следбениците на исламот. Во последниве години, политичките групи, исто така, дебатираа за статусот на Дими. Некои ги гледаат како угнетени луѓе, додека други го гледаат нивниот статус како клучен пример за верска толеранција од страна на муслиманите.
Дали сте свесни за случаи во вашиот живот кога толеранцијата кон друга религија е различна кај мажите и жените?