Vredesverdragen van Parijs: het Verdrag van Lausanne

Artikel 40 van de Vrede van Lausanne klinkt als volgt:"Turkse burgers die tot minderheden behoren die niet in de islam geloven, genieten dezelfde behandeling, veiligheid en rechten als alle andere Turkse burgers. In het bijzonder hebben zij het recht om op eigen kosten alle liefdadige, religieuze en sociale instellingen, alle scholen en andere instellingen voor onderwijs en opvoeding op te richten, te beheren en te controleren, met het recht om hun eigen taal te gebruiken en hun eigen godsdienst daar vrijelijk (ongestoord) uit te oefenen."

De Vrede van Lausanne (1923) regelde officieel het conflict tussen het Ottomaanse rijk en de geallieerden uit de Eerste Wereldoorlog. Deze geallieerden waren de Franse Republiek, het Britse Rijk, het Koninkrijk Italië, het Koninkrijk Japan, het Koninkrijk Griekenland, het Koninkrijk Roemenië en het Koninkrijk van Serviërs, Kroaten en Slovenen. Het was het tweede verdrag dat de partijen ondertekenden, na het eerste mislukte Verdrag van Sèvres (1920). Dit verdrag kwam er na de Grieks-Turkse oorlog (1919-1922). De Griekse strijdkrachten stemden, na de Turkse herovering van de stad Smyrna, in met een akkoord, waarbij de Griekse regering terugkeerde naar haar vooroorlogse grenzen. Bovendien projecteerde men de onafhankelijk van de Republiek Turkije in de Vrede van Lausanne. De bescherming van de Grieks orthodox-christelijke minderheid in Turkije en de moslimminderheid in Griekenland werd met deze overeenkomst bekrachtigd.